Vertrek en dagen voorafgaand
Maandag om 4.45 uur verzamelen we ons om te vertrekken naar Frankrijk... de start van een bijzondere week. De sfeer is positief en vol goede moed rijden we naar Frankrijk. Als aan het einde van de middag de eerste bergen opdoemen, stijgt de spanning. De laatste kilometers rijden we via de eerste zes bochten van de Alpe d'Huez naar ons verblijf. ‘Moeten we hier omhoog fietsen...?! Dat kan ik echt niet!', klinkt het in de busjes. Die avond krijgen sommigen vanwege de spanning geen hap door hun keel. Maar de volgende dag staat de eerste bergtraining op het programma; de beklimming van Col d' Ornon. Voor de meesten hun allereerste buitenlandse fietstocht en beklimming. Met de snelste fietsers wordt afgesproken dat wanneer ze boven zijn, ze rustig afdalen, iemand van de groep oppikken en daarmee naar boven fietsen. Uiteindelijk staat iedereen op de top van de col. Wat een mooi resultaat! Dit werkt voor iedereen bemoedigend voor wat komen gaat!
Woensdagochtend houden we onze laatste training; rustig uitfietsen rondom het meer van Lac du Chambon. Een aantal gaat op de fiets, andere volgen met de busjes naar het gezamenlijk startpunt. In de afdaling gaat het echter mis. Berend, onze beste renner, gaat onderuit. Op het asfalt blijkt een laag grind te liggen die er de vorige dag niet lag. In het ziekenhuis blijken alle onderzoeken positief; gelukkig heeft hij geen botbreuken en geen hoofdletsel! Het herstel zal echter de nodige tijd kosten. De schrik zit er goed in. In een groepsgesprek geven we samen lucht aan de situatie; mooi om te ervaren dat iedereen oog voor elkaar heeft. We worden op de hoogte gehouden van de situatie van Berend wat ervoor zorgt dat we samen de blik op de volgende dag kunnen richten.
Donderdag 1 juni
De dag van het evenement stond de wekker om 03.00 in de nacht. Vanaf 04.30 startten de eerste deelnemers. Wat direct opviel was de hoeveelheid mensen die langs de kant van de weg stond om je aan te moedigen. Mensen gingen op allerlei manieren omhoog: fietsend, wandelend, hardlopend, op skeelers, er was zelfs een deelnemer met een kruiwagen vol bakstenen.
Door het naambordje werd je constant persoonlijk aangemoedigd. Op de route werd in bijna iedere bocht muziek gedraaid en feest gevierd. In de bochten hingen posters met de verhalen en de foto’s van mensen die zijn overleden aan kanker. De straat was over de volle lengte (13 kilometer!) volgeschreven met aanmoedigingen. Maar ook waren er teksten zoals: ‘Mama, we missen je’. Dit kwam bij ons allemaal behoorlijk binnen.
In de derde bocht fietsten op een gegeven moment vier mannen, waarvan er één werd voortgeduwd door zijn vrienden. De man die hulp nodig had bleek onlangs een chemokuur te hebben gehad. De wil om door te gaan en elkaar bovenop die berg te krijgen is exemplarisch voor het evenement en staat symbool voor de lijdensweg die kankerpatiënten moeten afleggen.
Wat ik - docent Arnoud Kamp - misschien wel het mooiste vond van het hele evenement is dat je leert wat doorzetten is. Velen van ons stonden halverwege op het punt van opgeven, of wilde niet nóg een keer omhoog fietsen. Met de steun van alle mensen langs de kant, de andere deelnemers én onze familie en collega’s is bijna iedereen nóg een keer gegaan.
Ik voel me trots op onze groep Noordgouwers en ben dankbaar voor alle steun die wij hebben gehad van onze familie, vrienden, collega’s en sponsoren in de afgelopen maanden.
Vrijdag 2 juni (the day after)
Vrijdag was de day after. Na de emotievolle donderdag vonden we ontspanning op een gletsjer op 3.200 meter hoogte. Na een fabuleuze tocht met twee kabelbanen inclusief fenomenale uitzichten over de Alpen, het spotten van een bergmarmot en alpenkauwen en een lesje geologie over puinwaaiers en -bergen, bereikten we de top. Het dikke pak sneeuw leidde al snel tot sneeuwballengevechten, mooie maar ook stoere foto’s en hilariteit door een dienblad van het restaurant als sleetje te gebruiken. De dag werd afgesloten met het grote eindfeest in het Palais des Sports in Alpe d’Huez. De restjes lui zweet kwamen eruit op de dansvloer. Voor sommigen een rare afsluiting, voor anderen een gelegenheid om het leven te vieren. Met de diepe dalen in het hoofd en de mensen waarvoor gefietst en gewandeld is in het hart, hebben de hoge toppen glans gekregen.
Nan (leerling)
“Ik vond het echt een hele mooie ervaring om mee te doen, vooral om al de mensen te zien die voor het zelfde doel streden alsof je 1 groep was. De eerste rit was wel zwaar, maar ik had er meer tegen op gekeken. Dus dat was nog wel te doen. Vooral door de temperatuur denk ik, want het was nog wel fris maar je fietste je wel warm. De tweede keer vond ik veel zwaarder door het warmere weer, maar daar heb ik wel meer van genoten doordat er ook meer mensen aan de kant stonden. Ik wil zeker nog een keer de Alpe d’HuZes fietsen. Wat mij het meest heeft geraakt waren de mensen die aan de kant stonden en die je elke keer weer motivatie gaven om door te gaan en niet op te geven, en de kaarsen en foto’s van mensen die waren overleden. Dan komt het wel heel erg binnen en weet je waarvoor je het doet.
Sarah (leerling)
Ik vond het heel gaaf en mooi om mee te doen! Aan het begin keek ik er een beetje tegenop, omdat het wel heel intensief zou worden. Maar ik had het zeker niet willen missen! Het fietsen zelf was een hele opgave. Ik heb het wel overschat. Van tevoren was ik heel nerveus en vroeg ik me af of ik het wel ging redden, maar daar had ik me zeker geen zorgen over hoeven maken. Alle mensen die langs de berg stonden hielpen heel erg mee. Die hebben mij aangemoedigd en me erg geholpen om gemotiveerd te blijven. Zelf heb ik in mijn familie ook mensen gehad die kanker hadden en dat maakt dit ook een heel persoonlijke ervaring. De gedachte dat ik die berg opfietste voor een geneesmiddel voor alle mensen die kanker hebben is heel motiverend en ontzettend mooi. Ik fietste omhoog voor de mensen die niet meer hoeven te sterven aan kanker en die niet meer de pijn hoeven te voelen van het verliezen van een dierbare en dat heeft me enorm geraakt. Ik kan dan ook niet zeggen dan ik niet een traantje heb weg gepinkt op het moment dat ik die finish over kwam. Ik wil deze hele ervaring met alle mensen die mee waren nooit meer vergeten en ik raad dan ook iedereen aan om de Alpe d’HuZes een kans te geven. Het is een prachtig doel!
Pieter van Eijsden (docent)
Trots! Ik ben super trots op wat onze leerlingen, deze groep heeft laten zien en heeft neergezet. Een schitterende sportieve prestatie waarin ieder zichzelf heeft uitgewrongen om meer dan het beste uit zichzelf te halen. Alle leerlingen hebben vaker de berg beklommen dan dat ze zichzelf als doel hadden gesteld. Daarnaast ben ik ook ontzettend trots op de onderlinge positieve sfeer om elkaar te stimuleren om nog een stapje verder te gaan dan dat je dacht dat je kon. Naast het sportieve element is het supergaaf dat we een bedrag van meer dan € 50.000 kunnen overmaken aan KWF. Wat een prestatie! Als ik terugdenk aan hoe dit is begonnen, vanuit Burgerschap door middel van een sportieve activiteit aandacht vragen voor een maatschappelijk doel, is onze missie meer dan geslaagd. Dat maakt mij trots! Supertrots!